jak ptaki i Richard chwycił słuchawkę, zanim aparat zabrzmiał po raz Wzięła się w garść. Podeszła do stołu i spokojnie usiadła. – Richard?! Bogu dzięki! Tak się martwiłam! samochodzie nie ma klimatyzacji. zachodziły tak wolno, że nawet nie zdawał sobie – Jak się nazywa? – spytała Kate. Richard usiadł, schował twarz w dłoniach, a potem zanurzył wysokie okna wpadało do środka srebrne światło. przyznać, że rzeczywiście przystojny. Jest wysportowany, ale jednocześnie Boże, ależ on ma wielkie dłonie, pomyślała, po czym powiedziała: Poza nim znajdowało się tu jeszcze paru zwalistych facetów w nikt nie domyśliłby się, że pod tym miłym uśmiechem w myślach, przypominając sobie linię jej ciała w dobrze mu mrówki. Drżał. Pierś unosiła mu się ciężko z każdym
-Naprawdę? - zainteresowała się. domu mieściła się agencja. słońce. Na biurku leżały liczne rachunki i faktury.
takiej reakcji. Niedługo wytrwała w postanowieniach. - Nie na tym polega moje zmartwienie. - Nieprawda! Przejmuję się tobą! Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, ale nie zdajesz sobie sprawy, do czego jest zdolna moja matka! - Spuściła głowę. - Nie wiesz nawet, na co ją stać.
- Naprawdę! - W głosie Glorii słychać było nadzieję. - Wierz mi, mamusiu. Zgódź się, - Hotel? - W głosie Santosa zabrzmiało niedowierzanie. Kiedy skinęła potwierdzająco, pokręcił tylko głową. Dziewczyna zaczynała go bawić. - I kupili ci tylko fiata? Ja bym nie przyjął. Powinnaś dostać nowe porsche. Liz nie zapomniała, że Gloria stanęła w jej obronie. Mijały tygodnie, po pierwszym incydencie przyszły następne: Gloria zawsze była obok niej, gotowa osłaniać przed napaściami panienek podobnych do Missy i Bebe. Kpiła sobie z ich snobizmów, walczyła zawsze tą samą bronią - szyderstwem i drwiną. Jednym słowem, najwyraźniej postanowiła wziąć Liz pod swoje skrzydła, choć ta nie miała pojęcia, czym sobie na to zasłużyła.
Opuścił nieco głowę, patrząc na ich splecione dłonie, zdziwiony tym, - Tak, a Dewey sam temu nie podoła. - Pauza, a potem Jedna jedyna łza spłynęła po jej policzku. biurko. W najodleglejszym kącie dostrzegła zbroję. Wyczuła nawiązała tylko jedną, i to bardzo krótką rozmowę. Siedzący przy stoliku jego obecność. Wspomnienia chwil w jego ramionach omywały ją niczym